Ο Παίκτης
του Φιόντορ Μιχαΐλοβιτς Ντοστογιέφσκι (Fyodor Mikhailovich Dostoevsky)
Στεφάν Μικέλ (Stephan Miquel), Λοΐκ Γκοντάρ (Loïc Godart)
Χαρακτηριστικά
Έγχρωμο, χαρτόδετο | 20×29 εκ. | 96 σελ. | Απρίλιος 2017
ISBN
978-960-6829-86-4
Μετάφραση: Κωστής Σωχωρίτης
ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΙ ΔΙΧΑΣΜΟΙ, ΑΜΦΙΒΟΛΙΕΣ, ΖΗΛΙΑ… ΒΑΣΑΝΙΣΜΕΝΕΣ ΨΥΧΕΣ: ΜΙΑ ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗ ΕΝΟΣ ΚΛΑΣΙΚΟΥ ΕΡΓΟΥ ΤΗΣ ΡΩΣΙΚΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ ΜΕ ΡΟΗ ΚΑΙ ΠΑΘΟΣ!
Ο Παίκτης είναι η άμεση εξομολόγηση ενός ανθρώπου με φωνή ασθμαίνουσα και οικεία. Η μοίρα του Αλεξέι Ιβάνοβιτς, σημαδεμένη από δύο ισοδύναμα πάθη, τον τζόγο και τον έρωτα για μία γυναίκα, αποκαλύπτει την εικόνα μιας ανθρωπότητας γεμάτης από παράλογες επιθυμίες και ανεξέλεγκτες φιλοδοξίες, καταδικασμένης σε αιώνια νοσταλγία της ευτυχίας ή στην προσδοκία της λύτρωσης.
Multimedia
Δημοσιεύματα – Κριτικές
- Σιδέρης Ντιούδης, Ο παίκτης, diastixo.gr, 15.1.2018
- Λιάνα Δενεζάκη, Ο παίκτης, kosvoice.gr, Νοέμβριος 2017
Γεννήθηκε το 1980 στο προάστιο Κολόμπ του Παρισιού.
Πήρε πτυχίο θετικών επιστημών και έγινε δεκτός στη Σχολή Καλών Τεχνών «Εμίλ Κολ» της Λυόν (αποφοίτησε το 2002). Αρχικά φιλοτέχνησε αφίσες και σκηνικά για το θέατρο και συμμετείχε σε συλλογικά εγχειρήματα (επιθεώρηση Kiblind και εκδόσεις petit à petit). Τo 2005 εκδίδει το L’anatomiste (εκδ. Soleil), το 2010 το Bang! (εκδ. Akileos) –όπου έγραψε το σενάριο με τον Jean- Christophe Deveney– και την προσαρμογή του μυθιστορήματος του Ντοστογιέφσκι Ο παίκτης μαζί με τον Stéphane Miquel. Συνεργάζεται σε συλλογικά έργα όπως τα Paroles de Verdun, Soleil en faveur d’Haïti, (εκδ. Soleil), Projet Bermuda 1 et 2 (εκδ. Expérience) και στην επιμέλεια εκθέσεων. Το 2012 δημοσιεύει το Bang!-Katinka, β΄ τόμο της σειράς που δημιούργησε με τον J.C. Deveney, και εργάζεται στην προσαρμογή του έργου του Κόνραντ Η καρδιά του σκότους (2014). Την ίδια χρονιά παρουσιάζει και το πρώτο προσωπικό άλμπουμ L’oiseau chante comme le lui permet son bec (Το πουλί κελαηδά όπως του επιτρέπει το ράμφος του), ένα είδος σύγχρονου παραμυθιού, όπου συνυπάρχουν η ανθρωπιά και η αχρειότητα, η αλληλεγγύη και η αδιαφορία.
Επηρεασμένος από το γερμανικό εξπρεσιονιστικό κίνημα του Γκρος και του Σήλε, από εικονογράφους όπως ο Ραλφ Στέντμαν (Ralph Steadman) και ο Ρόναλντ Σηρλ (Ronald Searle), καθώς και από το γκαράζ ροκ, θέλει να αποτυπώνει στιγμές καμπής στις ανθρώπινες ζωές.